Rouwen is ontmoeten, waardoor je weer ruimte voelt

2012 05 18

door Marjolijn Meijer

Martin (43)*

'Ik zocht altijd zekerheid in woorden en afspraken. Ook al kwam ik daar regelmatig bedrogen uit. Vandaar dat ik er helemaal bovenop zat om vooral zelf duidelijk te zijn. Dat kwam bij anderen te strak over. Mensen vonden mij dominant. Dat klopte toen ook.

Ik gaf niemand ruimte en al helemaal mijzelf niet. Doordat ik mijn eigen rouwgevoel uit de weg ging, werd ik echt onmogelijk voor mijzelf en met name voor mijn collega’s. Ik werd er mezelf van bewust, dat het wel een tandje minder kon. Door eerst milder te zijn naar mezelf, kon ik daarna ook anderen ruimte geven.'

Annelien (60)*

'Ik onthoud echt alles. Ik weet nog precies wie mij een kaart hebben gestuurd, nadat Maurice was overleden, en wie niet. Ik was gekwetst door mijn nicht Frida. Ik bedacht regelmatig van alles waarom ze het contact met mij uit de weg ging. Terwijl ik het contact met haar zo belangrijk vond.

Ik heb haar uiteindelijk opgebeld. Ze vroeg direct hoe het met mij ging. Ik heb haar ook gevraagd waarom ze niets uit zichzelf had laten horen. Ze vertelde dat ze die twee weken niet in Nederland was en het toen ook niet gehoord had dat Maurice overleden was. Toen ze thuiskwam had ze het voornemen om me zo snel mogelijk een keer op te zoeken. Daar was er nog niet van gekomen.

Het speet haar enorm dat ik daar zo mee zat, dat zij niet zelf direct contact had opgenomen. Haar gedachte was, dat ik waarschijnlijk wel andere dingen aan mijn hoofd had en niet op haar zat te wachten ...
Ik ben blij dat ik haar zelf gebeld heb. Dat ik niet vast ben blijven zitten in mijn oordeel. Frida en ik hebben nu een afspraak staan, waar we allebei naar uitkijken.'