Marko (49)
Het ziekteproces van Monique verliep uiterst grillig. Door de hersentumor was zij zichelf niet meer. Zij was niet meer de vrouw waar ik twintig jaar daarvoor trouw aan had beloofd. Ze kon ons uitschelden, en ook al wisten we dat zij zichzelf op dat moment niet was, het raakte ons.
Ik weet nog dat Michiel, onze zoon, haar niet meer wilde zien. Hij was zo verdrietig en tegelijkertijd zo boos op haar, dat ik hem daarin gelijk gaf. Ik wilde hem ook meegeven dat er een diepere kracht in jezelf zit, waardoor je toch samen verder kunt. 'Ja pap, dat zie ik aan je. Jij houdt het vol. Ik kan het niet op die manier, ik zie wel dat jij trouw blijft aan mama.'
Een half jaar heeft zij nog zo geleefd. We herkenden de rustige Monique niet meer, haar karakter was zo veranderd, dat zij in niets meer leek op wie zij ooit was. Als zij voor de derde keer op een dag met haar eten gooide en niet meer verder wilde en weigerde om haar medicijnen in te nemen, dan wist ik het ook niet meer.
De diepe trouw in mijzelf aan haar, for better and worse, zorgde er uiteindelijk toch weer voor, dat we verder konden. Het is nu een jaar later. Heb ik het goed gedaan? Die laatste periode met Monique heeft een zware wissel getrokken. Ik heb het volgehouden, maar fysiek lijk ik soms wel op een wrak.
In de afgelopen weken heb ik tijd voor mijzelf genomen. Momenten van reflectie gaven mij mieuwe inzichten. Ik zag dat de zorg die ik eerst voor Monique had, nu uitgaat naar onze kinderen. Ik heb weinig sociale contacten voor mijzelf.
Ik heb geschreven over wat we met elkaar hebben meegemaakt en wat dat met mij gedaan heeft.
Ik gun mijzelf weer ruimte in de toekomst. En de cruciale vraag is: Hoe ben ik daarin trouw aan mijzelf! Die vraag alleen al zorgde ervoor dat ik een burnout heb voorkomen.
* Marko is niet te herkennen om privacy-redenen.
