LICHT OP ...  
leedconcurrentie

Ieder verlies is anders. Ieder mens is anders. Ieder doorleeft haar of zijn verlies op een eigen manier. Het schept kennelijk een band om het over verliezen te hebben, of over dat van anderen, of misschien zelfs wel over toekomstige verliezen. Het is dan een soort 'leedconcurrentie'.

Rosa
‘Ik begrijp iets niet. Als iemand naar mijn verlies vraagt, dan vertel ik er over. Het gebeurt dan wel eens dat iemand het verhaal overneemt. Diegene heeft dan nog iets ergers meegemaakt.

Of je krijgt een algemene opmerking: 'Een kind verliezen is nog veel erger, want ...'  Of 'Je zou toch geen afscheid kunnen nemen van je man, dat hij zomaar dood is. Dat lijkt me pas erg'. 

Of 'Een scheiding is eigenlijk veel erger dan je man verliezen door een ongeluk. Je weet bij een scheiding dat hij nog ergens is. En je hebt na 20 jaar samen gewoon helemaal geen contact meer. Dat is pas erg!'

Zo kan het door blijven gaan. Tegen elkaar opbieden wat het allerergst is. Ik wil dat niet meer. Ik voel me na zo'n gesprek heel erg moe, alleen en onbegrepen.'

Rosa is niet te herkennen om privacy-redenen

Pijn stoot af en trekt de meeste mensen tegelijk ook aan. Het is spannend om het erover te hebben. Als je alleen al naar het nieuws kijkt dan zie je meer leed dan geluk. 

Als een gesprek over verlies de kant op gaat van sensatie, dan voelt dat respectloos. Er wordt niet meer geluisterd. Iedereen is met meningen bezig over wat nog erger zou kunnen zijn ... Soms zie je dan een verborgen lach op iemands gezicht, terwijl hij of zij vertelt. Dan weet je dat je niet met aandacht, maar met sensatie te maken hebt.

Het is dan meer een soort wedstrijd over wat het ergste is. Dit noem ik leedconcurrentie. Wat kan er allemaal nog erger en nog pijnlijker? En wie doet daar nog weer een schep bovenop?

Aan de andere kant zijn er ook mensen die hun verlies niet zo erg vinden als ze het verhaal van jou horen. Die beginnen dan met: 'Wat jij hebt meegemaakt is zo erg, daar is mijn verlies echt niets bij vergeleken.' In feite is dat ook leedconcurrentie.

Heb je de moed om zoiets te doorbreken? Als een gesprek  die kant op gaat. Om dan zoiets te zeggen als; 'Laten we niet concurreren met ons verlies. Als we luisteren, dan hebben we pas aandacht voor elkaar. Dat is toch wat we willen?

We hoeven toch geen strijd te voeren over wie het ergst lijdt?' Of als iemand het eigen verlies vergelijkt met dat van jou. 'Joh, jij hebt ook je eigen ervaringen. Het gaat erom dat we elkaar bijstaan. Dat maakt de wereld wat lichter.' Zo'n soort ingeving wens ik je toe.

Kortom:

Als je verliezen vergelijkt met die van anderen, dan is er weinig of geen contact. Dan heb je het over 'ervaringen', maar niet over jezelf. Je hebt waarschijnlijk liever echte aandacht. Je kunt daar zelf mee beginnen.

Heb je behoefte aan persoonlijke hulp? 
Meer informatie krijg je door op deze link te klikken

@ 2013 Marjolijn Meijer-Licht op Verlies